3 μέρες στη μαγευτική Νίσυρο - τι έκανα, που πήγα

Ιωάννης Καρκαλάτος4 Ιουλίου 2025

Αυτό το καλοκαίρι έφτασα στα Δωδεκάνησα για τις διακοπές μου και συγκεκριμένα την Κω, ένα νησί γνωστό για το γραφικό λιμάνι και τις υπέροχες αμμουδιές του. Παρ’ όλα αυτά ήθελα να εξερευνήσω και κάποιο από τα γύρω μικρά νησιά γιατί γνωρίζω πόσο γραφικά και αυθεντικά είναι.

Βασικό μου κριτήριο είναι να βρίσκεται σε κοντινή απόσταση γι’ αυτό και κατέληξα στη γειτονική Νίσυρο. Η Κάλυμνος αν και επίσης κοντινή δεν θεωρείται ιδιαίτερα γραφική ενώ η Πάτμος είναι μεν μια πολύ καλή επιλογή αλλά βρίσκεται μακριά από την Κω.

Πήγα στη Νίσυρο από το λιμάνι της Κω με το πλοίο Pride της Dodekanisos Seaways, ένα high speed πλοίο με αεροπορικές θέσεις το οποίο έφθασε σε κάτι λιγότερο από μία ώρα. Στην Κω έχει αρκετά πρακτορεία γύρω από το λιμάνι για την έκδοση του εισιτηρίου.

Το ηφαίστειο της Νισύρου προσελκύει από την Κω τουρίστες για μονοήμερη εκδρομή οι οποίοι πάνε για δουν το ηφαίστειο και να δοκιμάσουν τις τοπικές γεύσεις. Εγώ επέλεξα να πάω τριήμερο γιατί έχει πολύ περισσότερα να δεις πέρα από το ηφαίστειο.

Άγριο και αλίμενο νησί, όπως φαίνεται από μακριά, αντίκρυσα μόνο απότομα βουνά και τίποτα το ενδιαφέρον. Φθάνοντας όμως στο λιμάνι οι προσδοκίες μου φαίνεται να επιβεβαιώνονται.

Ήταν ήδη μεσημέρι μόλις έφθασα στο Μανδράκι. Επειδή δεν είχα κλείσει διαμονή έμεινα προσωρινά στο δημοτικό ξενώνα Πολυβώτη στο λιμάνι. Είναι δωρεάν χωρίς να είναι ότι πιο άνετο, ότι πρέπει για σύντομη διαμονή αλλά για πιό πολύ δεν το συνιστώ. Δεν έχει δωμάτια αλλά μεγάλους θαλάμους με κρεβάτια χωρίς ιδιωτικότητα, σα θάλαμος οπλιτών για όσους έχουν πάει στρατό. Δεν χρησιμοποιήσα τις τουαλέτες επειδή δεν έτυχε.

Ξεκουράστηκα λίγο και βγήκα εξόρμηση στο Μανδράκι. Πήρα το κεντρικό καλντερίμι που οδηγεί στην πλατεία Ηλικιωμένη, μία γνήσια πλατεία χωρίς τίποτα τουριστικό. Έφαγα το μεσημεριανό μου στο Βέγγο, πίτες και σαλάτα με λαχταριστά ορεκτικά. Πολύ ωραία η πλατεία μου άρεσε, φαίνεται σα στέκι των ντόπιων. Κατόπιν πήγα γρήγορη βόλτα στον παραλιακό δρόμο.

Το βράδυ βγήκα στα Λιοτρίδια για ποτό, ένα κτίριο με μαύρη ηφαιστειακή πέτρα πάνω στη θάλασσα, με θέα την Κω και να ατενίζεις το ηλιοβασίλεμα. Φανταστική ατμόσφαιρα, απερίγραπτη εμπειρία χωρίς πολυκοσμία. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι ακούς συνέχεια το κύμα να χτυπάει τα βράχια, το κύμα και ο αέρας στη Νίσυρο δε βρίσκουν ησυχία. Την πρώτη μέρα λοιπόν την πέρασα χαλαρά στο Μανδράκι.

Δεύτερη μέρα και τώρα ανεβαίνει η δράση. Νοικιάζω αυτοκίνητο στο Διακομιχάλη, βρίσκω κατάλυμα και τον ρωτάω πληροφορίες που χρειάζομαι. Να πω ότι η Νίσυρος έχει περισσότερα Airbnb παρά ξενοδοχεία. Επέλεξα το ξενοδοχείο Ρομάντσο στο λιμάνι, μία καλή και οικονομική λύση. Το νησί γενικά έχει προσιτές τιμές στη διαμονή.

Η πρώτη βόλτα είναι φυσικά στο ηφαίστειο. Η καλντέρα είναι η μοναδική στην Ελλάδα που έχεις πλήρη εικόνα πως είναι μία καλντέρα. Είναι μία πεδιάδα στα κίτρινα χρώματα από το θειάφι περίκλειστη από κάθετα βράχια, τα πρανή της καλντέρας όπως λέγονται. Είναι σαν το κέντρο του νησιού να είναι κούφιο. Καλντέρα έχει βέβαια και η Σαντορίνη, και πολύ μεγαλύτερη, αλλά βρίσκεται μέσα στη θάλασσα οπότε δεν είναι δυνατόν να έχεις εικόνα.

Εξαιρετικά ενδιαφέρον ηφαίστειο είναι πιό ενεργό από της Σαντορίνης, η δραστηριότητα είναι υδροθερμική και όχι ηφαιστειακή δηλαδή το μάγμα ζεσταίνει το βρόχινο νερό, για αυτό έχει και λάκκους με νερό που κοχλάζει.

Η πίεση του ατμού έφθασε σε τέτοιο σημείο πριν 3.000 - 4.000 ώστε έγινε μεγάλη έκρηξη που δημιούργησε τον κρατήρα Στέφανο, τον μεγαλύτερο υδροθερμικό κρατήρα του κόσμου.

Στο Στέφανο μπαίνετε με εισιτήριο και κατεβαίνετε από μονοπάτι. Είναι εξαιρετικά εντυπωσιακός και τεράστιος, δε μοιάζει με τίποτα που έχετε δει. Εκεί θα δείτε τις ατμίδες και τους λάκκους με νερό που κοχλάζει. Χρειάζεται προσοχή γιατί από ότι κατάλαβα αν δε φυσάει αέρας τα αέρια συγκεντρώνονται και προκαλούν δυσφορία, μυρίζουν σαν κλούβιο αυγό. Ένας λόγος παραπάνω να πάτε πρωί είναι ότι ο κρατήρας έχει φωτεινά χρώματα και η ζέστη αυξάνεται.

Η επίσκεψη συμπληρώνεται με το ηφαιστειολογικό μουσείο στα Νικιά αλλά είναι λίγο μακριά και τώρα θέλω να πάω για μπάνιο.

Και μετά το ηφαίστειο κατευθύνομαι στην Παχειά όπως λένε οι ντόπιοι την Παχειά Άμμο. Για εμένα τουλάχιστον η πιό ωραία μαύρη ηφαιστειακή παραλία στην Ελλάδα, κλάσεις ανώτερη από τις μαύρες της Σαντορίνης. Ίσως να ανταγωνίζεται την Κόκκινη παραλία αλλά εδώ είναι ερημικά, όλη η παραλία είναι δική σου κι επιπλέον δεν κρέμονται από πάνω σου ετοιμόρροπα σαθρά βράχια. Πάρκαρα στις Λιές κι ακολούθησα το μονοπάτι το οποίο έχει ηφαιστειακό ενδιαφέρον λόγω των στρωμάτων τέφρας.

Η Παχειά είναι φοβερή παραλία, μεγάλη, παρθένα, άγνωστη στο ευρύ κοινό κι έτσι εύχομαι να μείνει. Δεν έχει τίποτα, ούτε ομπρέλες, ούτε μπαρ ή καντίνα, απλά απολαμβάνεις την παρθένα φύση. Δεν πας φυσικά μόνο για μπάνιο αλλά και για να ηρεμήσεις και να κάτσεις με τις ώρες.

Είναι απαραίτητο να έχεις μαζί ομπρέλα. Η άμμος είναι πολύ μαλακή και είναι πραγματική απόλαυση να κάθεσαι κάτω. Λόγω του ότι έχει μονοπάτι το οποίο έχει λίγη ανηφόρα μη φορτωθείτε με πολλά πράγματα. Δεν είναι φυσικά κατάλληλη για παιδιά. Στους αμμόλοφους μπορεί να δείτε κανά σκηνίτη. Έμαθα και την έκφραση «Παχειαμμίτης» είναι ο κάτοικος της Παχειάς Άμμου, αυτός που κατασκηνώνει και κάθεται μέρες.

Έκατσα αρκετή ώρα, έκανα μπάνιο, ξεκουράστηκα κι έφαγα το κολατσιό μου εκεί. Επέστρεψα στο ξενοδοχείο και βγήκα πάλι έξω αργά. Η έξοδος μου ήταν πάλι στο Μανδράκι κι αυτή τη φορά σε ένα πολύ ρομαντικό σημείο, στο Seaview για ποτό και πίτσα πάντα υπό τους ήχους των κυμάτων.

Η επόμενη ήταν και η τελευταία πλήρης μέρα στη Νίσυρο. Έχω εκκρεμότητα από χθες το ηφαιστειολογικό μουσείο στα Νικιά, ένα πολύ ωραίο κατάλευκο χωριό στο χείλος της καλντέρας. Ανέβηκα και στον Προφήτη Ηλία ψηλά στο λόφο που η θέα είναι αποστομωτική. Το ηφαιστειολογικό μουσείο βρίσκεται στην είσοδο του χωριού και δε δυσκολεύτηκα να το βρω. Είναι ένα σύγχρονο μουσείο μοναδικό στο είδος του που σε κατατοπίζει σχετικά με το ηφαίστειο της Νισύρου αλλά και γενικότερα για τη δραστηριότητα των ηφαιστείων, αν πάτε στη Νίσυρο να το επισκεφθείτε οπωσδήποτε. Από εκεί συνέχισα στην πλατεία η οποία είναι ίσως η πιό ωραία στο Αιγαίο. Δεν έκατσα να φάω στα Νικιά γιατί το πρόγραμμα έχει φυσικά μπάνιο.

Για μπάνιο να πω την αλήθεια το σκέφτηκα για Μανδράκι όμως η παραλία είναι μικρή και αδιάφορη. Η άλλη, οι Χοχλάκοι, μου είπαν ότι έχει πολύ χοντρά βότσαλα και όταν φυσάει το μελτέμι δε γίνεται να μπεις οπότε την απέκλεισα. Οι επιλογές για μπάνιο είναι γενικά λίγες.

Πήγα τελικά στους Πάλους, ένα γειτονικό χωριό με πολύ ωραία αμμουδιά. Δημοφιλής παραλία με αρκετό κόσμο, με ομπρέλες κι ελεύθερο χώρο. Έχει και καφετέρια και ταβέρνες με πολύ ωραίο φαγητό κι ένα λιμανάκι. Έφαγα στον Σαλονικιό καλαμάκια, σαλάτα και διάφορα ορεκτικά, όλα νόστιμα έγλειφα τα δάχτυλα μου.

Για τη βραδινή μου έξοδο ανακάλυψα το πιό ψαγμένο σημείο της Νισύρου που δεν είναι άλλο από τον Εμπορειό, ένα φαινομενικά ασήμαντο χωριό αλλά με δύο πολύ ωραίες ταβέρνες, το Μπαλκόνι του Εμπορειού και την Απυριά ή τον Τριαντάφυλλο όπως τον λένε οι ντόπιοι. Εδώ βρήκα αυθεντικές γεύσεις Νισύρου, ντόπιο κατσίκι που εκτρέφεται στο νησί, ντόπια προϊόντα, την πυτιά που είναι τοπικοί τραγανοί ρεβυθοκεφτέδες, το τυρί σακουλιαστή και πολλές άλλες τοπικές γεύσεις. Και δεν είναι μόνο αυτά, είναι και το μαγικό περιβάλλον με τραπεζάκια σε μία μικρή πλατεία και στα στενάκια που όλος ο κόσμος γίνεται μία μεγάλη παρέα σε ένα χωριό που ο χρόνος άφησε ανέγγιχτο με παλιά σπίτια χτισμένα με ηφαιστειακή πέτρα.

Και μετά από αυτή τη μοναδική εμπειρία έφθασε η τρίτη και τελευταία μέρα στο νησί. Το πλοίο που θα επιστρέψω στον Πειραιά είναι το Blue Star Patmos που αναχωρεί νωρίς το βράδυ, οπότε όπως καταλαβαίνετε έχω κρατήσει το δωμάτιο του ξενοδοχείου και αυτή τη μέρα. Παρέδωσα και στο Διακομιχάλη το αμάξι γιατί δε θα κινηθώ σήμερα εκτός Μανδρακίου.

Επειδή δε θέλω να ταλαιπωρηθώ δε θα πάω για μπάνιο. Για αυτή τη μέρα έχω κρατήσει τρία αξιόλογα σημεία ιστορικού και θρησκευτικού ενδιαφέροντος. Ξεκινάω από το αρχαιολογικό μουσείο για να δω ενδιαφέροντα ευρήματα από τη μακραίωνη ιστορία του νησιού. Κάτι που δεν πρέπει κανείς να παραλείψει είναι το προσκύνημα στο μοναστήρι της Παναγίας Σπηλιανής, για την εικόνα της Παναγίας, το ξυλόγλυπτο τέμπλο του 1725 και την καταπληκτική θέα στο Μανδράκι και στο πέλαγος.

Τελευταία και αρκετά ενδιαφέρουσα επίσκεψη είναι στο Παλαιόκαστρο, ένα αρχαίο κάστρο του 4ου αιώνα πΧ χτισμένο με ηφαιστειακή πέτρα από τον δυνάστη της Καρίας Μαυσωλό. Η είσοδος είναι ελεύθερη και πήγα με τα πόδια. Η μέρα κλείνει με επιστροφή στην Ηλικιωμένη για φαγητό. Για να έχω και κάτι από τη Νίσυρο αγόρασα ένα μπουκάλι σουμάδα το παραδοσιακό γλυκό του νησιού. Ηφαιστειακή πέτρα δεν πήρα για αναμνηστικό το θεωρώ ανόητο να γίνεται κάτι τέτοιο. Όχι ότι είδα κάτι αλλά επειδή το κάνουν αρκετοί στη Σαντορίνη.

Γενικά η Νίσυρος μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Τέρμα γραφική σε βάζει σε ένα αργό τρόπο ζωής, χωρίς πολυκοσμία, με ησυχία, χωρίς κώδικες ντυσίματος και χωρίς μεγάλους πειρασμούς για γλυκά και φαγητό. Με έβαλε στη λογική να χρησιμοποιήσω τα πόδια μου για περπάτημα, να απολαμβάνω το απλό φαγητό και να ηρεμήσω. Μόνο μειονέκτημα είναι οι παραλίες που επειδή έχει λίγες και στο Μανδράκι δεν είναι αξιόλογες πρέπει να κάνεις μερικά χιλιόμετρα για το μπάνιο σου.

Ελπίζω να έρθει η κάποτε η στιγμή που θα επισκεφθώ ξανά τη Νίσυρο!

• Εγγραφείτε στο Newsletter
• Ελέγξτε το inbox σας για επιβεβαίωση της εγγραφής
• Εισάγετε έγκυρο e-mail